Tags
anti-euronationalisme, bestaanszekerheid, de Volkskrant, endogene fouten in de muntunie, euro-muntunie, eurocrisis, eurozone, Ewald Engelen, Jacques de Kadt, Jérôme Heldring, Jerry Mager, Martin Sommer, nationalisme, prerevolutie in Europa, Remarque hoofdredacteur VK
door Jerry Mager
maandag, 20 augustus 2012
“Journalism is printing what someone else does not want printed. Everything else is public relations.”
George Orwell“Het verschil tussen links en rechts is het verschil tussen twee groepen bedriegers, waarvan de een de macht heeft. De andere heeft zelfs dat niet.”
W.F. Hermans“If liberty means anything at all, it means the right to tell people what they do not want to hear.”
George Orwell
“Ik heb geen beter verhaal dan de euro,” beweert Volkskrant-redacteur Martin Sommer op de site van de Volkskrant d.d. 20 augustus.
Sommer beweert “om” te zijn, maar bekent ruiterlijk dat zijn baas bij de Volkskrant een stuwende kracht achter dit verhaal over de euro is geweest: “Voor de vakantie sprak de hoofdredacteur mij aan: dat vrolijke gebeuk van jou week in week uit op de euro, wat schieten we daar eigenlijk mee op? Als het anders moet, geef ons eens perspectief hoe dan wel. Laat ons zien dat Nederland beter af zou zijn zonder euro.”
Welja, doe ons maar weer een Parlementaire Enquête
Dat laatste kan Sommer natuurlijk niet. Zelfs Geert Wilders kan het niet en dan weten we genoeg. Niemand kan het trouwens. Natuurlijk niet. Straks, achteraf, vele vele jaren later, dan kan met veel goede wil wellicht een bescheiden balans enigszins worden opgemaakt. Net als de Commisie de Wit over het financiële stelsel. Dat was het dan weer. En toen?
Nederland en de rest van de euromuntunie zullen zonder de euro (dat wil zeggen, de euro: in de huidige instituties en structuren gebed) hooguit minder slecht af zijn, maar dat zal nog altijd allerbelabberdst zijn. Je kunt je echter afvragen wat een triljoen meer of minder intussen nog uitmaakt indien je daarmee op zijn minst enige richting aan het ziekmakende zwabberen en zwalken zou kunnen geven. Vooral wanneer je gewoon weet dat de oorzaken voor de ellende ingebakken zitten in de wijze waarop de huidige muntunie in elkaar is gestoken. In de euromuntunie zoals die nu bestaat en vooralsnog met pappen en nathouden door politici en eurocraten op de been wordt gehouden, is narigheid endogeen. Een belangrijk aspect van die narigheid is dat het de burger handenvol geld kost en zijn bestaanszekerheid hoe langer hoe ingrijpender aantast; denk maar aan onze pensioenen en onze spaargelden bij de banken. Bij welke bank kun je tegenwoordig je spaargeld nog wegzetten in de veilige zekerheid dat het er over een tijdje nog steeds staat en je er vrijelijk over kunt beschikken? Je werkt nu met de wetenschap en in het vertrouwen dat je later pensioen krijgt, hoe lang nog?
His Master’s Voice
Toch geeft Sommer zijn baas gelijk, want, aldus Sommer: “ … wie beweert moet bewijzen, zei Jacques de Kadt al. Ik zal het maar meteen opbiechten, vooral het laatste nummer van The Economist heeft me overtuigd: ik heb geen beter verhaal dan de euro. Lees het weekblad voor verstandige mensen en u bent ook om.”
Als inderdaad onomstotelijk geldt dat wie beweert, moet bewijzen dan konden we subiet de meeste pratende hoofden afschaffen en ze eindelijk nuttig werk laten doen. Wat de Economist betreft, maak ik me sterk dat de schrijvers van de anonieme artikelen in dat weekblad van hùn chefs ongeveer hetzelfde te horen krijgen als Martin Sommer van zijn hoofdredacteur. Ook bij de Economist moet de schoorsteen tenslotte roken en liefst volop roken. Naargeestige berichten over een naargeestige onderneming als de Europese muntunie zijn nu eenmaal niet bevorderlijk voor de koersen. Laat het orkest vooral blijven doorspelen terwijl de schuit zinkt, tenslotte zijn we met beschaafde mensen onder elkaar.
Ook “de oude Heldring” wordt door Sommer van stal gehaald, en wel huiveringwekkend: “Sterker, zoals de oude Heldring betoogt in een huiveringwekkend interview in Elsevier (7 juli), onder invloed van de verzorgingsstaat is het nationalisme de afgelopen decennia alleen maar sterker geworden.”
Nationalisme, door incompetent gestuntel met de euro
Dat mag “de oude Heldring” gerust betogen, over die verzorgingstaat en het nationalisme, maar afgezien van de causaliteit die de oude Heldring aanbrengt, wat denkt hij dat het gehannes met de eurozone bewerkstelligt en aanricht? Minder nationalisme soms? Sterker, volgens mij werkt dit groteske gestuntel met de euro alleen maar nog meer nationalisme in de hand. Nog sterker, het wakkert uiterst ongure vormen van natonialisme aan, want er bestaat nationalisme en nationalisme.
Sommer, nog steeds bij Heldring op schoot neem ik aan: “Nu gaan de inkomens vanwege de crisis achteruit. Tel daarbij een forse Europese kostenpost op. Politici hebben geen woorden voor achteruitgang, kun je weer vaststellen bij het begin van de verkiezingscampagne. Als de politiek de juiste woorden niet kan vinden, hoe moet het dan met de daden?”
De crisis, nog zoiets: intussen is de crisis, ook wel de recessie geheten, getransformeerd tot een volkomen objectief gegeven, een natuurgebeuren waar niemand iets aan kon en kan doen en waarvan niemand de oorzaken ook maar begint aan te pakken, want het komt immers gewoon over ons.
Sommer sluit af met de vaststelling dat “we” doorgaan met de euro en geeft daarmee Heldring alsnog gelijk als die beweert dat Europa in een “ prerevolutionaire fase” verkeert. Revolutie is lang niet altijd verkeerd, maar wat voor een revolutie zou er volgens de oude Heldring op til zijn. Want net als met nationalisme en als met zovele andere zaken zijn er revoluties en revoluties, in vele soorten, smaken, kleuren en maten.
P.S.
Zie Ewald Engelen in de NRC van di. 21 augustus. Een citaat:
“Brussel bestrijdt de gevolgen van de private schuldencrisis met bezuinigingen en lastenverzwaringen, en laat de oorzaak – neerwaartse prijsspiraal door de ontvlechting van de mondiale kredietmachine – zo goed als ongemoeid. Verzorgingsstaten moeten van Brussel versoberen, terwijl banken, op wat bijpunten na, zo snel mogelijk naar business as usual moeten. Zo dreigt de eurocrisis uit te monden in een technocratische aanval op de verzorgingsstaat en de democratie.
Zoals Enzensberger eind jaren tachtig schreef: „Wie in Brussel wat te zeggen heeft, is niet gekozen en wie gekozen is, heeft niets te zeggen.” Anno 2012 is dat niet anders. Dat is funest voor de democratische legitimiteit van het o zo belangrijke Europese integratieproject. “